Ivo Andriæ

Ivo Andriæ je roðen 9. oktobra 1892. godine u Travniku, mahala Zenjak broj 9, Bosna i Hercegovina. Knjige roðenih kažu da mu je otac bio Antun Andriæ, podvornik, a majka Katarina Andriæ, iz porodice Pejiæ. Odrastao je u rimokatolièkoj porodici i izjašnjavao se kao Hrvat minimalno do završetka fakulteta,a u doba Jugoslavije se poèinje nacionalno izjašnjavati kao Srbin. Djetinjstvo je proveo u Višegradu gdje je završio osnovnu školu. Andriæ 1903. godine upisuje Veliku gimnaziju, najstariju bosansko-hercegovaèku srednju školu u Sarajevu, a filozofiju - odsjek za slovenske književnosti i istoriju u Zagrebu, Beèu, Krakovu i Gracu. Doktorsku disertaciju "Razvoj duhovnog života u Bosni pod uticajem turske vladavine" (Die Entwicklung des geistigen Lebens in Bosnien unter der Einwirgung der turkischen Herrschaft) Ivo Andriæ je odbranio je na Univerzitetu u Gracu 1924. godine. Njegova rodna kuæa je danas otvorena kao muzej - Memorijalni muzej-kuæa Ive Andriæa.

Kao gimnazijalac, Andriæ je vatreni pobornik integralnog jugoslavenstva, pripadnik je naprednog nacionalistièkog pokreta Mlada Bosna i strastveni je borac za osloboðenje južnoslovenskih naroda Austrougarske monarhije. 1961, godine dobio je Nobelovu nagradu za književnost a umro je 13. marta 1975. godine u Beogradu.


Ex ponto, stihovi u prozi, 1918.
Nemiri, stihovi u prozi, 1920.
Put Alije Ðerzeleza, 1920.
Most na Žepi, 1925.
Anikina Vremena, 1931.
Portugal, zelena zemlja, putopisi 1931.
Španska stvarnost i prvi koraci u njoj, putopisi 1934.
Razgovor sa Gojom, esej 1936.
Na Drini æuprija, roman 1945.
Gospoðica, roman 1945.
Travnièka hronika, roman 1945.
Na Nevskom prospektu 1946.
Na kamenu, u Poèitelju,
Prièa o vezirovom slonu, 1948.
Prokleta avlija, novela 1954.
Igra 1956.
O prièi i prièanju, beseda povodom dodele Nobelove nagrade, 1961.
Jelena žena koje nema, roman 1963.
Šta sanjam i šta mi se dogaða, lirske peme koje su objavljene posthumno1918.
Omerpaša Latas, objavljena posthumno 1977.
Na sunèanoj strani, nedovršen roman, objavljen posthumno